Gdy w 1980 roku wykończono nową, powiększoną kaplicę, boczny ołtarz – naprzeciwko głównego wejścia – postanowiono poświęcić Matce Bożej Częstochowskiej. Po beatyfikacji matki Urszuli 20 czerwca 1983 roku powstał pomysł przeniesienia jej relikwii z Rzymu, gdzie dotąd spoczywały w grobowcu w domu generalnym Zgromadzenia przy via del Casaletto, do Pniew – zgodnie z przekonaniem Ojca Świętego Jana Pawła II:
(…) Że tam właśnie, w Pniewach, na prastarej ziemi piastowskiej w Wielkopolsce, jest główne gniazdo Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Szarych. Tam winna spocząć.
W sierpniu 1987 roku podjęto w kurii poznańskiej odpowiednie starania, zwłaszcza o opinię o pniewskiej kaplicy jako miejscu złożenia relikwii i o planach przystosowania kaplicy. We wrześniu miało miejsce spotkanie z projektantem wnętrza kaplicy, prof. Władysławem Pieńkowskim, i przystąpiono do przebudowy kaplicy.
Z kroniki domu:
Na obrysie starej kaplicy powiększono dawne prezbiterium, dobudowując nową część wysuniętą w kierunku dziedzińca. Tam właśnie znajdzie się miejsce na ścianę ołtarzową i na sarkofag w kształcie mensy. Projektantem kaplicy jest prof. Władysław Pieńkowski przy współpracy Anny Grocholskiej, która rzeźbiła sarkofag. Namalowanie obrazu błogosławionej wówczas matki Urszuli zlecono Annie Koźniewskiej z Warszawy.
Od 30 maja 1989 roku sarkofag mieści relikwie matki Urszuli. Urszulański dom w Pniewach ma odtąd charakter – można powiedzieć – podwójnie macierzysty: jako pierwszy dom Zgromadzenia oraz jako miejsce szczególnej obecności Matki Założycielki w Jej relikwiach. Odwiedzają je rokrocznie liczni pielgrzymi z Polski i zagranicy.
